تاجران اروپایی از دوره صفویه، محصولات تولید قاره سبز را با خود به بنادر ایران می‌آوردند و در بازارهای داخلی ایران عرضه می‌کردند. بدیهی بود شیوه‌های نوین تولیدات صنعتی سبب ارزان‌تر درآمدن ساخت کالاهای مختلف می‌شد و فضا را برای رقابت محصولات داخلی با واردات خارجی می‌بست. امیرکبیر با توجه به این وضعیت، دو روش راهبردی را در پیش گرفت؛ نخست، عوارض گمرکی را تا حد امکان بالا برد و دوم، بخشی از بودجه کشور را در اختیار صنعتگران خوش‌قریحه گذاشت تا مشابه کالاهای خارجی را در داخل کشور تولید کنند. برخی از این کالاها، مانند «واکسیل» نظامیان، نیازی به اقدامات پیچیده مهندسی نداشت و می‌شد بدون دردسر آن‌ها را در داخل تولید کرد. امیر تولید «واکسیل» را در انحصار «خورشید خانم»، خیاط هنرمند تهرانی قرار داد و او کارگاهی برای تولید این محصول که تا پیش از آن از فرانسه و انگلیس وارد می‌شد، راه‌انداخت. اما تولید برخی دیگر از محصولات به‌سادگی «واکسیل» نظامی نبود و باید با شیوه‌های مهندسی برای تولید آن‌ها اقدام می‌کردند.
غربی‌ها مایل بودند با هدیه دادن تولیدات صنعتی به شاه و صدراعظم، مسیر را برای ورود کالاهای خود به ایران باز کنند. فریدون آدمیت در کتاب «امیرکبیر و ایران» می‌نویسد: «در اوان [سال] ۱۲۶۶ ملک‌التجار روسیه، ویش قرتسوف، سماوری با یک دست ظرف چایخوری برای امیر ارمغان فرستاد. امیر همان سماور رسیده از روسیه را به یکی از صنعتگران زبردست اصفهان سپرد تا نظیرش را بسازد». این اقدام بدون باز کردن سماور و ساختن تک‌تک بخش‌های آن ممکن نبود؛ اما صنعتگر اصفهانی خوب از عهده آن برآمد و امیر به او سرمایه‌ای برای ایجاد خط تولید سماور داد. اقدامی که روس‌ها را به‌شدت عصبانی کرد. براساس گزارش محمدعلی فروغی که در مجله «یغما» مورخ آذر سال ۱۳۴۶ به چاپ رسید، بعدها، پس از شهادت امیرکبیر، با تحریک سفیر روس، مأموران به سراغ سماورساز رفتند، خط تولید او را جمع کردند و بابت بدهی‌اش به دولت آن‌قدر او را کتک زدند تا نابینا شد!
کالسکه یکی از وسایل لوکس حمل‌ونقل بود که ظاهراً از دوره صفویه و به وسیله انگلیسی‌ها وارد ایران شد. به‌تدریج در دوره قاجاریه، علاقه به استفاده از کالسکه بیشتر شد و بازار این محصول خارجی که از انگلیس و روسیه وارد ایران می‌شد، رونق گرفت. امیرکبیر استاد محمدقلی بیک، از صنعتگران قورخانه را مأمور مهندسی معکوس و ساخت کالسکه کرد و او این مأموریت را به نحو احسن انجام داد. به دستور امیر، گزارشی از این موفقیت در شماره ۲۰ روزنامه وقایع اتفاقیه چاپ شد و مردم ایران به خرید کالسکه ایرانی ترغیب شدند: «کالسکه سوار شدن در میان خلق متداول باشد و این قاعده در ایران نیز رواج یابد و خلق آسوده‌تر در طرق و شوارع حرکت نمایند و این مخصوص امنا و اعیان دولت نیست؛ بلکه هرکس از تجار و کسبه و غیره که به کارخانه کالسکه‌سازی سفارش بدهند، برای او خواهند ساخت».در همین زمان، «بخاری پیچ» از آمریکا وارد ایران شد و مورد توجه قرار گرفت؛ وسیله‌ای که با سوخت کمتر، گرمای بیشتر و با دوام‌تری تولید می‌کرد. ظاهراً آمریکایی‌ها به وسیله نمایندگی خود در تبریز به وارد کردن این محصول پرداخته بودند. امیر پس از مشاهده کالا و رغبت عمومی به آن، روزنامه وقایع اتفاقیه را مأمور تهیه گزارش درباره بخاری آمریکایی کرد. در این گزارش به تلاش دولت برای تولید عین محصول اشاره شده و از افرادی که توانایی تولید آن را دارند، دعوت به عمل آمده است. طولی نکشید که محصول مورد نظر در تبریز تولید شد؛ اما با شهادت میرزاتقی‌خان، خط تولید انبوه مورد نظر وی به سرانجام نرسید و ایران همچنان واردکننده بخاری باقی ماند. افزون بر این موارد، امیرکبیر به دنبال ایجاد «مجمع‌الصنایع» بود؛ محلی برای آموزش و ترقی «صنایع ظریفه» که در آن هنرهایی مانند ساعت‌سازی، زرکشی و زردوزی، تفنگ‌سازی و... آموزش داده و در همان حال، تولیدات صنعتی نیز به علاقه‌مندان عرضه می‌شد.